تولد ستاره

مدتیه که از تولدش گذشته اگرچه هنوز ندیدیش و فقط حضورش رو حس کردی.. گاه گاهی یه لگد میزنه که وجودش رو بهت یادآوری کنه.. سعی می کنی که باهاش حرف بزنی ولی براش خیلی زوده.. تنها چیزی که هراز چند گاهی بهش میگی همینه.. هروقت که فشار میاره یا لگد می زنه دست روی شکمت می کشی و با مهربونی بهش میگی: تولدت مبارک ستاره.

کم کم احساس می کنی که خیلی حامله هستی.. حس می کنی که در درونت می چرخه و جابجا میشه.. گاهی احساس می کنی که یک لحظه میاد کنار یک پنجره و از توی سینه ت بیرون رو نگاه می کنه. هنوز ساکته و تو در این اندیشه ای که کی به تو نگاه می کنه؟ کی بهت لبخند میزنه؟

روزها میگذره و همه اونچه که می بینی همینه که گاهی وقتا سرش رو کنار پنجره قلبت میاره و ازش بیرون رو نگاه می کنه.. کم کم می فهمی که taste ی داره و preference هایی داره که با مال تو یکمی متفاوته.

از یه موقعی به بعد بجای نوشیدنی مورد علاقه خودت نوشیدنی مورد علاقه اونو بر می داری.. بجای شکر نمک می خوری و بجای هیجان آرامش رو برای لحظه هات انتخاب می کنی. سعی می کنی کارهایی که باعث میشه اون از جلوی پنجره کنار بره رو انجام ندی. کم کم وضعیت طوری میشه که هر چند ساعت یکبار تجربه کننده عوض میشه.. بعضی وقتا اونه و بعضی وقتا تویی.. کم کم احساس می کنی که اونو از خودت بیشتر دوست داری و دلت میخواد که تا حد ممکن اون باشه بجای تو. بعد اونو به خودت ترجیح میدی و همه چیز به خوبی و خوشی به پایان میرسه.

دیگه پیش فرض و پیش قضاوت در مورد چیزی نداری و تحربه های بد قدیم به دست فراموشی سپرده شدن.. لذت خیلی بیشتر و خالص تر شده. تا اینجا از دید فلسفی روشن بین شدی ولی یه سری technicality هایی در کار هست که یه چیزایی رو به تعویق میندازه.. از جمله اینکه باید بدنت کم کم پالایش بشه و وضعیتت stable بشه. ولی از نظر فلسفی تا همینجا روشن بین هستی..

حالا دیگه فقط باید آگنی ت رو تنظیم نگه داری، واتا و پیتا و کافا رو بالانس کنی، سیگار و الکل مصرف نکنی، نوشیدنی سرد و بستنی نخوری، خودتو دچار اضطراب نکنی، مدیتیشن ت رو قطع نکنی و منتظر بمونی تا بدنت کم کم پالایش بشه..

یکی از همین روزهاست که بالاخره سرش رو بالا می کنه و تو رو می بینه.. اونوقت احساس می کنی که بطور همزمان هر دو نفرتون هستی.. وقتی که روبروی هم قرار می گیرین و لبخند می زنین و بی اختیار به همدیگه میگین:

تولدت مبارک ستاره.