Tao

اینکه بعد از باغ رهایی چه سخنی واقعا برای گفتن هست خودش سوژه چند ساعت سخنرانیه و این متنی که الان دارین می خونین متن همون سخنرانیه!!!
صحبت اینه که تائويی که نوشته شود تائو نيست. اين جمله محکمه پسند رو هزار بار از دهان لائوتزو شنيدين و منم يادآوری کردم که بشه هزار و يکمين بار. بخاطر اينکه امروز اومدم بگم:

۱) لائوتزو با همه تاکيدی که بر اعتدال و معمولی بودن داره در تاکيد بيش از حدش بر جمله فوق واقعا از اعتدال خارج شده و به اکستريم رفته. هيچکس از لائوتزو نخواست که تائو رو روی کاغذ بياره.. ملت که بيشتر شاگرداش باشن ازش می خواستن که راه رسيدن به اون تجربه رو برای آيندگان بنويسه ولی لائو بجای اينکه پاسخ سوالشون رو بده پاسخ سوالی رو داده که ازش نپرسيده بودن ولی دلش می خواسته جواب بده.

۲) احساس نياز بيش از حد پير مرد به سکوت يکمی برای من و ساير پيروانش نگران کننده اس بخاطر اينکه از يه زمانی قراره آدم بتونه سکوت درونی رو تجربه کنه بدون اينکه لازم باشه حرف نزنه و ديگران رو هم خفه کنه.

۳) کسانی که به بهانه اين جمله وبلاگ نمی نويسن بهتره دست از اين کار ناپسندشون بردارن مطابق استدلال بالا.