ورزش ایرانی و ورزش خارجی

در بیشتر کشور های متمدن دنیا ورزشهای مثل فوتبال به دو صورت حرفه ای و دوستانه انجام میشه.

در فوتبال حرفه ای بازیکنها دو روز در هفته با مربی تمرین می کنن و یکبار در هفته مسابقه میدن. نتیجه این مسابقات هم برای بازیکن و هم برای مربی مهمه چون سرنوشت تیم و آینده ورزشی بازیکنها رو رقم میزنه. در اینگونه مسابقات بازیکنها همه تلاششونو می کنن که مسابقه رو ببرن و به قولی از جون مایه میذارن.

در فوتبال دوستانه عده ای بازیکن در یک روز تعطیل دور هم جمع میشن و شروع به بازی می کنن. پروسه ای تحت عنوان "یار کشیدن" به اون معنی که ما میشناسیم وجود نداره.. معمولا وقتی که بازی میخواد شروع بشه هر کسی بسته به اینکه کجای زمین ایستاده باشه عضو یکی از دو تیم میشه. هرکس هم که بعدا سر برسه خودش باید ببینه کدوم تیم ضعیف تره و وارده تیم ضعیفتر بشه. در این مسابقات کسی با کسی دعوا نمی کنه، کسی جفتک نمی زنه و گل ها بطور جدی شمرده نمیشه. داوری هم وجود نداره و هرکس که هند کنه یا خطایی مرتکب بشه خودش اعلام می کنه.

و اما فوتبال در ایران که هرچی آدم بیشتر نگاه می کنه به این نتیجه میرسه که فوتبال در ایران یک مدل بیشتر نداره. اونم نه حرفه ایه نه دوستانه و حتی اسم هم نداره. اسمش فوتباله. به این ترتیب که بازیکنها هیچکدوم در تمرین حاضر نمیشن. مربی یی هم درکار نیست و هرکس هرچی که از گل کوچیک های دوره دبستان و راهنمایی بلده با خودش توی زمین میاره. مهم ترین تکنیک بازی "یه پا دو پا" نام داره که تقریبا همه بلدن و هرکس با توجه به اینکه لنگش چقدر باز بشه این تکنیک رو در حد خودش اجرا می کنه. زمین معمولا خاکیه چون کسی حاضر نیست برای کرایه کردن زمین پول بده. معمولا در اول فصل همه موافقت می کنن که پول بدن و در زمین خوب بازی کنن ولی بعدا هیچکس سهمش رو نمی پردازه و کم کم به این نتیجه میرسن که در زندگی بعضی چیزها باید مجانی باشه. از جمله ورزش. پروسه "یار کشی" معمولا نیم ساعت طول میکشه و با جر و بحث و نارضایتی یکی از طرفین به پایان میرسه. در طول بازی همیشه یکی از تیم ها شاکیه که اونیکی تیم در یارکشی تقلب کرده و بازیکنهای بهتر رو ورداشته. در طول بازی کسی از لگد زدن و زمین زدن بازیکنهای حریف فروگذار نمی کنه و حرف ناشایستی نیست که در بازی رد و بدل نشه. گیر دادن به بازیکنهای خودی که چرا دفاع رو ول کردی رفتی خط حمله و طعنه و کنایه زدن به تیم مقابل که چرا همتون تو دفاع وایسادین از جمله نقل و نبات هاییه که در بازی زیاد رد و بدل میشه. فول و هند و کرنر معمولا باعث درگیری های لفظی میشه و پنالتی معمولا باعث میشه که یکی از تیم ها تقریبا به حالت نیمه قهر در بیاد! در بیشتر مواقع کسی اونقدر با صفت نیست که وقتی هند می کنه خودش دستش رو بالا ببره و حتما باید محاکمه بشه و مثلا با نشون دادن جای توپ روی آستینش سر و صدای اعتراضش به یه لبخند زیرکانه تبدیل بشه. همیشه کسانی در تیم هستن که حرفشون خریدار داره و اون افراد بخصوص اگه بگن "هند" همه بازی رو متوقف می کنن. وگرنه بازی به روال خودش ادامه پیدا می کنه حتی اگه کسی روی زمین افتاده باشه یا چند نفر از اونایی که حرفشون خریدار نداره در حال داد و فریاد کردن باشن.

در این بازی ها اگرچه برد و باخت هیچگونه تاثیری در زندگی هیچکدوم از بازیکنها نداره ولی در عوض صحنه مسابقه مثل کارزار رویارویی منیت های افراده. اینجاست که منیت های سخت و انعطاف ناپذیر افراد به هم برخورد می کنه تا گوشه هاش ساییده بشه. کسی باید خرد بشه و کسی باید بلند بشه.

معمولا دو تا بازیکن ترک توی مسابقه هستن که هیچوقت هم تیم نیستن. این دو نفرطوری باهم رقابت می کنن که انگار تنها دونفر دنیا هستن و موفقیت و شکستشون درمقایسه با همدیگه سنجیده میشه. بعد از مسابقه معمولا یک تیم رجز می خونه و اونیکی هم حاشا می کنه و تیم دیگه رو متهم به تقلب می کنه. این بحث گاهی تا نیم ساعت بعد از بازی ادامه پیدا می کنه و در طول هفته هم یه کسانی برای یه کسانی کری می خونن. بعضیا هم تلفنی یا با ترتیب دادن مهمونی های شام سعی می کنن کدورتی رو که در مدت یک ساعت بازی ایجاد کردن از دل دیگران به در کنن. ایرانیها